Hemelvaartsdag 2017

Het belooft een prachtige zonnige dag te worden. Dit vooruitzicht doet ons de kater vergeten van het verlies van Ajax. Gisteravond speelden zij de finale van de Europa League-finale tegen Manchester United. Manchester was een maatje te groot. Samen met Sophia en Feline hebben we gisteravond bij Judith en haar gezin naar de wedstrijd gekeken. Soof en Fee zijn met ons mee naar huis gegaan om bij ons te logeren.

Zo dadelijk zullen ze worden opgehaald en gaan Alex en ik voor het eerst dit seizoen genieten van onze sloep. De tassen staan klaar en in de koelkast staan de lekkere hapjes te wachten. Nu eerst even verse broodjes en jus d'orange halen voor het ontbijt. Ik vraag aan Soof en Fee of zij alvast de bordjes op tafel willen zetten en opa willen wakker maken en spring op de fiets voor de ontbijtboodschappen.

Het is druk bij Jumbo. Iedereen duikt op de versgebakken croissants en kaiserbrötchen. De bakker kan het nauwelijks bijhouden. Met mijn gevulde fietsmand sjees ik terug naar huis. Alex zit aan tafel, gedoucht en aangekleed. Terwijl ik de broodjes in een mandje leg, vraag ik hem voor ons even koffie te zetten. Hij kijkt mij aan en geeft geen antwoord. Opnieuw vraag ik hem koffie te zetten. Opeens valt mij op dat hij mij niet gewoon aankijkt. De blik in zijn ogen is heel zachtmoedig en hulpeloos. Ik schrikt Dit herken ik niet. Ik neem hem mee en loop naar het aanrecht en vraag hoe het met hem gaat. Weer komt er geen antwoord maar alleen een hulpeloze blik.

Op dat moment wordt er aangebeld. Aan de deur staat Arend. Hij komt iets ophalen bij Alex. In twee seconden vertel ik Arend dat ik bezorgd ben om Alex en dat ik met hem naar een dokter wil. Ik vraag hem om bij Soof en Fee te blijven. Haast tegelijkertijd besef ik dat ik niet naar een dokter toe zal gaan maar 112 moet bellen. De hulpdienst stellen mij vragen en geven mij aanwijzingen. De toegang vrijmaken, huisdieren uit de huiskamer, medicijnen bij de hand houden etc en natuurlijk zijn persoonlijke gegevens. Ondertussen zit Alex op een stoel in de woonkamer, naast hem zit Arend en op de vide zitten Soof en Fee als twee bange vogeltjes dit tafereel gade te slaan. Vanuit mijn ooghoeken zie ik ze maar ik moet handelen en hun moeder en Judith en Stefanie berichten wat er aan de hand is met Alex.

In no-time is de ambulance gearriveerd. Onmiddellijk lopen ze op Alex af en stellen hem vragen waar hij niet op antwoordt. Er wordt een infuus aangelegd waarbij er wat bloed weg spuit. Niet ernstig voor Alex maar wel voor Soof en Fee.

Vlak voordat de ambulance vertrekt rijdt Marsha de straat in om zich over haar dochters te ontfermen. Alex wordt naar het VUmc gebracht. Ik rijd met hem mee.

In het VUmc staat het neurologisch team al paraat want alle symptomen wijzen op een tia.

Er wordt uitgelegd dat het bij een tia belangrijk is om snel te handelen aangezien de schade beperkt kan blijven als er binnen 4 uur medicatie wordt toegediend die bestaat uit een zeer sterke concentratie bloedverdunners. Het is daarom van belang voor de artsen om te weten wanneer de tia heeft plaatsgevonden. Omdat ik Alex die ochtend nog niet had gesproken kan ik dat niet exact vertellen. Ik zeg wel dat hij gewoon gedoucht heeft en volgens mij met de kleinkinderen heeft gepraat. Vervolgens wordt Alex weggereden omdat er een mri van zijn hoofd gemaakt moet worden om de plek van de tia te lokaliseren.

Inmiddels zijn Marsha, Judith en Stefanie gearriveerd. Marthijn brengt alle kinderen naar zijn ouders.

Alex is teruggebracht uit de scankamer. Zijn situatie oogt steeds slechter.Zijn bloeddruk is loeihoog en hij reageert nauwelijks. Het zuurstofgehalte is te laag zodat hij wordt aangesloten op het zuurstofapparaat. Het lijkt er op dat hij buikpijn heeft. De enige reactie die we kunnen ontwaren is een flauwe glimlach als we tegen hem zeggen dat we van hem houden. Ondertussen zien we hoe hij probeert de zuurstofslang uit zijn neus te werken. Hij is niet in staat een woord uit te brengen. We horen hem zo nu en dan kreunen. Blijkbaar heeft hij ergens pijn.

Dat de tijd verstrijkt zie ik op mijn horloge. Het maakt me ongerust. De neuroloog had mij immers gezegd dat de eerste 4 uren cruciaal waren. Geirritieerd ga ik op zoek naar haar. Een verpleegkundige vertelt me dat ze is weggeroepen voor een spoedgeval. Spoedgeval...?? Mijn man is een spoedgeval. Vervolgens vertelt de verpleegkundige mij dat de hoge bloeddruk een contra-indicatie is voorde medicatie. Ik moet toegeven dat zijn bloeddruk wel heel erg hoog is.

Na enig aandringen komt uiteindelijk toch de neuroloog naar ons toe. Zij neemt ons apart en vertelt ons dat Alex geen tia heeft gehad. Wat zij hadden gezien op de scan duidt op veel vocht rondom de hersenen. Dat vocht wordt veroorzaakt door tumoren ...

Hoeveel, hoelang al? Wat is er aan te doen? De tijd lijkt stil te staan, de bodem onder onze voeten weggeslagen. Is dit een verkeerde film? Een nachtmerrie waaruit we straks weer zullen ontwaken?

Later op de dag wordt ons verteld dat er geen bed beschikbaar is in het VUmc. Ik zeg dat ik wil dat Alex naar het AvL zal worden overgebracht. Blijkbaar heeft hij kanker en het AvL is dan de aangewezen plek om behandeld te worden. Helaas schrijft het protocol voor dat er eerst een duidelijke diagnose moet zijn voordat patiënten kunnen worden doorverwezen naar het AvL. Het wordt dus het Slotervaart ziekenhuis. De buren van het AvL. Het is inmiddels avond als Alex met de ambulance wordt overgebracht naar het Slotervaart. ´s Ochtends snelden we met loeiende sirenes door alle rode verkeerslichten met grote spoed naar het VUmc, nu rijden we heel langzaam, om het zieke lichaam van Alex niet onnodig meer te belasten, haast geruisloos over de vrije busbaan naar het Slotervaartziekenhuis.

Voortdurend zijn Marsha, Judith en Stefanie bij ons. Marthijn was er ook maar hij ontfermt zich over de kleinkinderen. Er komt een moment op de avond dat iedereen naar huis moet. Alex heeft een eenpersoonskamer en de verpleegkundigen geven ons het gevoel dat zij goed voor Alex zullen zorgen. Ik blijf in het ziekenhuis en mag de nacht doorbrengen in een artsenkamertje. Zo kan ik regelmatig naar hem toe gaan en kijken of er al wat verbetering in zijn toestand komt.