Zegen

Zo voelde het toen ik vannacht om half 4 heel hard mijn naam hoorde roepen. Dus toch samen wakker geworden. Alex was zich er duidelijk van bewust dat ik in de buurt was en hij wilde dat ik hem hielp rechtop te zitten met de benen bungelend naast het bed. Dat heb ik gedaan en meteen een beker limonade naar zijn mond gebracht. Het was zo fijn dat ik goed kon begrijpen wat hij bedoelde. Het maakte hem rustig. We hebben zo een kwartiertje gezeten en daarna is hij doodmoe weer gaan liggen om vervolgens na een halfuurtje dit ritueel te herhalen. We begonnen er schik in te krijgen. Nu was hij nog wakkerder en kon ik ook echt met hem praten. Dit hebben we vannacht in totaal drie keer samen kunnen doen, de laatste keer zelfs met het zonder probleem innemen van de anti-epileptica. Daarna viel hij in een diepe rustige slaap.

Pas om 11.00 uur hebben we hem gewassen. De zuster was nogal hardhandig waarop hij haar vroeg of ze een man had. Verwonderd vroeg zij hem waarom hij dat wilde weten waarop hij antwoordde dat ze hem niet zo hardhandig moest vastpakken. Dat zou haar man vast ook niet leuk vinden (of juist wel ;-) ). Een duidelijker voorbeeld dat Alex aan het herstellen is kan ik niet geven.

Enfin, een beetje gesteggel met de verpleegkundigen hoort er nu eenmaal bij. Vannacht zag de nachtzuster mijn aanwezigheid aanvankelijk ook helemaal niet zitten. Gelukkig had ik het advies van de neuroloog als een mantra in mijn hoofd geprent: comfortabel maken, geen plaagbeleid en een wens-menu. Ik deed alsof ik haar opmerkingen niet hoorde en haar boze gezicht niet zag. Toen ze het resultaat later die nacht zag, ontdooide en ging ze koffie voor me zetten.

Zoals het er nu naar uitziet gaan we maandag naar huis met optimale thuiszorg. Het medisch handelen wordt overgenomen door onze huisarts en alleen de hoogst noodzakelijk medicatie hoeft Alex nog maar in te nemen.

Ajax, Alex zou het erg leuk vinden als jullie woensdagavond voor hem willen winnen