Update

Na een week van relatieve rust wat betreft doktersbezoek, alleen HB-prikken, begon deze week op maandag al met de hersen-MRI. Het blijft een vreemde gewaarwording om naar het ziekenhuis te gaan, je aan te melden, in de wachtkamer te wachten, te worden opgeroepen en in een zoemend apparaat te worden geschoven ontdaan van alle metalen deeltjes die je bij je draagt en vervolgens weer naar huis te gaan zonder dat je er weet van hebt wat er op de beelden te zien is, terwijl je supernieuwsgierig bent.

Toch gebeurt het en is het alweer woensdag als we horen dat de beelden van de hersenscan opnieuw uitzaaiingen laten zien. Hier hadden we niet op gerekend.

De dokter toont ons de beelden en we moeten inderdaad beamen dat er opnieuw kleine wittige wolkjes zichtbaar zijn. De vraag die zich direct aandient is wanneer deze kleine uitzaaiingen zijn ontstaan. Waren ze al, zij het onzichtbaar, aanwezig bij de Gamma Knife behandeling, zijn ze in de medicijnvrije periode tussen 12 juli en 16 augustus ontstaan of misschien zelfs daarna. Op deze vraag bestaat geen antwoord.

We besluiten eerst opnieuw een thorax-röntgen te maken om te kijken of daar misschien zichtbaar is of er in de longtumor al veranderingen zijn waar te nemen. Dit beeld ziet er hoopgevend uit. Het beeld wordt vergeleken met de scan van 18 juli. Het lijkt er op dat sindsdien de longtumor niet groter is geworden en zelfs iets is geslonken. Nu is een röntgen tweedimensionaal zodat we niet alles kunnen zien maar het lijkt toch een indicatie te zijn dat de pembroluzimab aanslaat.

De HB-waarde is niet verder gezakt. De andere bloedwaardes zijn redelijk oké, zodat Alex gewoon de tweede dosis pembroluzimab krijgt toegediend.

Op de dagverpleging is het, net als de vorige keer, weer een drukte van belang. Ongelooflijk, zeker als je bedenkt dat op deze afdeling van de dagverpleging alleen maar kankerpatiënten worden behandeld. Alex krijgt zijn bed, bloeddruk en temperatuur worden gemeten en blijken in orde. Vervolgens wordt het infuus ingebracht. Als de eerste druppels zich aaneen rijgen en door het slangetje in Alex zijn arm sijpelen, krijgen we thee met wat lekkers. Er zijn allerlei koeken en marsjes. Wij kiezen M&M's, die zijn lekker hard, kunnen we even flink knagen ...

Om half vijf keren we weer huiswaarts met gemengde gevoelens maar zeker ook met goede hoop. Wat namelijk niet onvermeld mag blijven is dat, buiten de beelden en de onderzoeken, Alex zelf natuurlijk de beste graadmeter is. En Alex is sinds begin deze week weer wat fitter. Hij loopt weer kleine stukjes en slaapt niet meer de hele dag. Zijn eetlust is ook weer wat terug, zodat hij vandaag zelfs drie keer heeft gegeten. De spinazie-smoothies vinden nog geen aftrek maar hij eet weer!