Gamma Knife II

Gingen we de vorige keer ´s morgens met een opgewonden gevoel richting Tilburg, nu hebben we het anders aangepakt. Dit keer zijn we een dag eerder naar Tilburg gegaan waar Alex in Auberge au Bonheur een kamer had geboekt. We lieten nog even in het midden laten of we daar ook ´s avonds zouden eten, omdat we niet van tevoren wisten hoe het met de eetlust van Alex zou zijn gesteld.

Inmiddels kan ik zeggen dat de eetlust van Alex sinds het weekend met de dag beter is geworden. Zijn smaak is niet altijd even duidelijk maar hij heeft weer trek en eet met smaak. De stapel kartons met nutricia-proteinedrank is dan ook nauwelijks geslonken ...

Enfin, in de Auberge besloten we in elk geval even iets te drinken met een bitterballetje. Niet gehinderd door enige tegenzin, misselijkheid of ongewenste etensgeuren, besloten we, geïnspireerd door de zeer smakelijke Tilburgse Ballen om in het restaurant van de Auberge 's avonds te blijven eten. Het werd een verrassingsdiner. Nou ik kan vertellen dat met zo een overheerlijke dis en zalige wijnen, je snel vergeet wat de oorspronkelijke bedoeling van ons bezoek aan Tilburg is. Daar komt bij dat het de laatste weken helemaal niet meer mogelijk was om buiten de deur iets te eten of drinken. Alle reden dus om te vieren dat dit nu weer wel kon. Het is ons gelukt om van deze avond een klein feestje te bouwen. Omdat Alex in verband met de behandeling van woensdag geen wijn wilde drinken heb ik dat maar voor twee gedaan. Het smaakte voortreffelijk en het menu was inderdaad zeer verrassend en erg lekker.

Om kwart over negen tolde ik mijn bed in. Alex volgde een halfuurtje later en ´s ochtends om half zeven waren we weer zo fris als een hoentje uit de veren.

Na weer een voortreffelijk ontbijt, veel te uitgebreid, moesten we ons nog haasten om op tijd in het ETZ te zijn. Klokslag acht waren we daar.

Alex werd opgewacht en vrijwel onmiddellijk werd het frame pasklaar gemaakt. Infuusnaald ingebracht en de pijnmedicatie ingespoten. Tot dan bedachten we dat het zo gepiept zou zijn maar dat viel tegen. Eerst weer de MRI-scan, daarna het gesprek om te horen of er nog wijzigingen waren in de situatie sinds de scan van 4 september, vervolgens de berekening van het behandelplan door de neuroloog en de radioloog.

Uit het gesprek bleek dat de situatie sinds 4 september niet verslechterd was. Er waren geen nieuwe metastasen bij gekomen en de plekjes die er zaten, waren minuscuul. Daar waren we in zekere zin blij zeker, omdat dit betekent dat Alex nauwelijks dexamethason zal hoeven nemen. De 1.5 mg. wordt niet verhoogd. Hij heeft het vandaag ook niet via een injectie toegediend gekregen. De bestraalde delen waren geslonken, verdwenen of hetzelfde gebleven.

Volgens het behandelplan zou de hele procedure toch minimaal 2.5 uur in beslag nemen. Dat was de reden dat de andere patiënten voorrang kregen. Ondertussen vermaakten wij ons best en hebben we lekker geluncht in onze kamer. Toen Alex eindelijk om kwart over een aan de beurt was bleek dat er plaatsen waren die vanuit een andere positie bestraald moesten worden. Gelukkig werd dit voorafgaand aan de bestraling ontdekt toen er getest werd of het frame vanuit die afwijkende positie wel in het apparaat paste. Zodoende werd er toch weer een aanpassing in de berekening gemaakt.

Uiteindelijk was Alex om even voor halfvijf klaar. Nu de schroeven los draaien om het frame te verwijderen en op naar huis. Oeps, blijkbaar zat een schroef aan de achterzijde van het hoofd tegen een adertje aan. Hoe dan ook, opeens spoot het bloed alle kanten op. De verpleegkundige haar uniform en Alex zijn kleren waren in no-time doordrenkt. Heel behendig werd de wond dichtgedrukt tot dat het bloeden stopte. Dankzij onze eerdere overnachting hadden we gelukkig reservekleding bij ons. Een zo kwam het dat Alex netjes in shirt en nette broek ipv in een comfortabele joggingsbroek met polo, het ziekenhuis verliet.

Morgen vroeg weer naar de VU voor de CT-scan en 's middags de uitslag bespreken.