Onbezorgd

Zaterdag zijn we teruggekeerd van een fantastische onbezorgde week in het Oostenrijkse Flachau. We hebben in de sneeuw kunnen genieten van onze familie. Het vervulde ons met trots als we ´s avonds met z´n allen aan een lange tafel in het restaurant van het hotel zaten. Toevallig hadden we het bijzonder goed getroffen met de chef in de keuken. Wat zeg ik, met de hele keukenbrigade! Iedere dag werd er een geweldige maaltijd bereid en ´s middags als we van de piste kwamen stonden de taarten al te wachten!

Op de pistes was het ook genieten. We hebben Julia, Sophia, Feline en David in een paar dagen tijd zien groeien en hun kunsten op de piste met plezier gadegeslagen. Zondagmiddag maakten we voorzichtig een afdaling om weer even te wennen. David zei vol ontzag tegen mij "wat kan jij goed skiën". Donderdags kon ik hem nauwelijks nog bijhouden! Geen afdaling te steil en kriskras ging het span door de de bossen. Anna heeft zich ook prima vermaakt op de slee. Zij had nog geen zin in ski-les en genoot van de onverdeelde aandacht van haar pappa en af en toe van opa en oma.

Maar de allermooiste ervaring was toen wij vrijdag met z'n allen dus ook met Alex van 1800 meter naar beneden skieden. Even stonden we met elkaar aan de top van de wereld. Wat was dat bijzonder.

Nu zijn we weer thuis en is het best wel even wennen. Opeens kunnen we niet meer doen alsof er niets aan de hand is en dringt de werkelijkheid weer tot ons door. De vakantie week had ons even ontwapend ...

Natuurlijk blijven we positief en houden we moed. Donderdag staat er weer een CT-scan op het programma en als het goed is een nieuwe dosis pembrolizumab.

Wij laten weer van ons horen.