Week verder

Telkens in een periode van malaise, is het extra spannend om de bloedwaarden te meten. Zo ook nu. Extreme vermoeidheid en matige eetlust zijn over het algemeen geen signalen van kracht. Met samengeknepen billen zaten we in de -relaxfauteuils- op de afdeling oncologie te wachten tot we aan de beurt waren voor het consult bij dokter Niemeijer. Doorgaans wordt er bloed geprikt en na een uur is de uitslag dan binnen bij de dokter. Dit betekent dat we altijd minimaal een uur moeten wachten. Op zich is dat natuurlijk prima en zeer praktisch dat alles achter elkaar gepland wordt maar als er een ding is wat we ons terdege realiseren is het hoe relatief de tijd is. Soms duren 70 minuten heel erg lang ...

Gelukkig troffen we direct een opgewekt gezicht dat ons meteen geruststelde. Inderdaad waren de bloedwaarden prima en kon er zonder probleem een nieuwe dosis pembro ingebracht worden. Omdat het erg druk was op de dagverpleging moesten we daar een poosje wachten maar deze tijd vloog voorbij.

De vermoeidheid houdt nog wel aan maar wordt steeds minder intens. De eetlust is weer normaal dus we kunnen er gerust van uit gaan dat het, zoals we vermoedden, een gevolg was van de radiotherapie.

Na nog even een fijne verkoudheid er overheen, compleet met een flinke hoest, zijn we toch weer op de goede weg. Buiten staan de bloesemknoppen op uitbotten, is de bodem van de tuin bezaaid met speenkruid en hebben de barmsijsjes onze tuin uitgezocht om te foerageren. Wat wil een mens nog meer?