Weer thuis

Na een intens verblijf van twee dagen in het ziekenhuis mochten we vrijdagavond het feest weer verlaten. Er is veel onderzocht, ge(mis)communiceerd en verhuisd. Tegen de tijd dat we naar huis mochten hadden we een hele stapel tickets to ride. Dat zijn brieven die de patiënt of de begeleider meekrijgt wanneer hij van zijn kamer naar bijvoorbeeld een onderzoeksruimte of naar een andere kamer verhuist, met daarin alle informatie van de patiënt voor het geval er onderweg iets akeligs gebeurt. Bij ieder transport werd er opnieuw een uitgedraaid, dat is protocol. Het is wel een mooi systeem met een titel die me telkens herinnert aan een Beatle-song uit 1965. She's got a ticket to ride, but she don't care. Jammer dat we niet beseften hoe onbezorgd het leven destijds was ...

Donderdags heeft Alex alle onderzoeken nog heel bewust ondergaan maar toen ik vrijdagmorgen bij hem kwam was hij nog wel erg slaperig. Ik veronderstelde dat hij te vroeg was gewekt en hij gewoon nog erg moe was. Dat komt de laatste weken immers regelmatig voor. Toen hij om half een nog steeds geen woord had uitgebracht en telkens opnieuw wegzakte in een diepe slaap ben ik maar eens gaan vragen welke medicatie hij die ochtend had gehad. Na ja, dat bleek dus een verkeerde dosis morfine te zijn geweest. Zo een die bedoeld is voor de nacht en die had hij ook al gehad en 's ochtends weer. Alex was dus volledig onder zeil. Als een zombie onderging hij de onderzoeken en ging hij de MRI scanner in maar hij had geen pijn!

Het medicijngebruik is altijd een gedoe in het ziekenhuis. Telkens gaan er dingen mis en wordt er teveel of te weinig van het een of ander gegeven. Op dit moment gaat het om behoorlijk zware medicijnen en zeker bij een afbouwprogramma luistert dat nogal nauw. Zelf ben ik weliswaar geen verpleegkundige maar houd ik wel heel nauwgezet in de gaten wat en wanneer Alex moet innemen. Ik was dus om meer dan een reden erg blij dat Alex vrijdagavond weer naar huis mocht.

Op een zeker moment was de morfine dan toch uitgewerkt en kwam helderheid maar ook de pijn weer tevoorschijn. Dat was om een uur of half 3 vannacht. We zijn maar gezellig thee gaan drinken tot de pijn weer onder controle was. Het moge duidelijk zijn dat de zaterdag een -regeldag- was om het pillengedoe weer op de rit te krijgen.

Maandagmiddag zullen we horen wat er verder te gebeuren staat. De kerstboom staat en Andy Williams zingt nog steeds dat het the most wonderful time of the year is ...