Toch niet helemaal ...

Wat vrijdag nog zo veelbelovend leek, ebde in de loop van het weekend steeds een beetje verder weg totdat maandag de pijn nog veel heftiger dan voorheen, weer terug was.

Zoals afgesproken contact opgenomen met de pijnpoli. Daar ging het even mis, want ik kreeg niemand aan de telefoon en moest door-toetsen om de volgende ochtend teruggebeld te worden.

Vervolgens dan maar een mail gestuurd aan dokter Niemeijer en gelukkig belde zij ons onmiddellijk terug. Met haar afgesproken de dosis morfine te verhogen. Als zou blijken dat dit niet toereikend zou zijn, drukte ze me op het hart om de afdeling 's avonds te bellen. Inmiddels was het namelijk half vijf geworden.

Na de langwerkende dosis verdubbeld en de kortwerkende binnen 3 uur 4 x te hebben toegediend, toch maar de afdelingsarts gebeld. Zo durfde ik niet met Alex de nacht in te gaan. Zijn gezicht was verwrongen van pijn, van zijn mond was nog maar een dun streepje over. Ik veronderstelde een zwaarder medicijn te moeten ophalen maar in plaats daarvan werden we verzocht naar het ziekenhuis te komen.

Hoe het dan op de spoedeisende hulp gaat is zo langzamerhand wel bekend. De anesthesioloog van dienst was aan het opereren en kwam zodoende pas om 2.00 uur bij ons. Ondertussen was de laatste kortwerkende oxycodon toegediend en leek het er op dat de snijdende pijn die in golven kwam opzetten, tot bedaren was gebracht. In elk geval was Alex aangesloten op de apparatuur en werd hij in de gaten gehouden. Niet onbelangrijk als je zo zwaar gedrogeerd wordt.

Aangezien Alex vandaag al vroeg nuchter geprikt moest worden en om 10.00 uur zich moest melden voor de punctie, was het voor hem handiger om in het ziekenhuis te overnachten. En zo kwam het dat ik vannacht om drie uur door de stad sjeesde met een goed geluimde taxi-chauffeur die de hele avond vrolijke vrachtjes had van de Horecava in de RAI.

De uitslag van de punctie laat nog even op zich wachten. De CT-scan die ten behoeve van die punctie werd gemaakt biedt geen vergelijking met andere beelden, dus daar valt nog niets uit op te maken. Toch belde dokter Niemeijer ons vanmiddag op. Ze had ons net gemist in het ziekenhuis. Onder de indruk van de inmiddels ernstige uitval van de linkerarm en de afschuwelijke pijnen die Alex leed, besloot ze een spoedconsult met de radioloog en neuroloog te regelen. Verwacht wordt dat er deze week nog een afspraak wordt gemaakt en dat de longtop binnenkort opnieuw bestraald zal gaan worden.

Een beetje opgelaten door het late tijdstip in het ziekenhuis, werd ons op het hart gedrukt dat dit absoluut niet nodig was. Van de anesthesioloog heb ik een andere route gekregen om, als het ooit weer nodig is, te bellen. en direct te worden doorverbonden met de dienstdoende arts van het chronisch pijnteam en dokter Niemeijer heeft ons met klem verzocht haar op de hoogte te houden en iedere verslechtering onmiddellijk te melden.

Nu eerst even alles laten bezinken, profiteren van het uitblijven van de fysieke pijn om onze zielepijn ook tot bedaren te brengen.