Lente

Donderdag was de eerste lentedag. De meteorologische lente begint weliswaar op een andere datum maar ik houd voor het gemak maar steeds de eenentwintigste aan voor de lente, zomer, herfst en winter. Het was ook de dag dat wij heeeel lang geleden in ondertrouw zijn gegaan. Een kort gesprek met een ambtenaar van de burgerlijke stand en een aantal formulieren voorzien van een handtekening. Omdat ik nog geen eenentwintig was moest ik officieel toestemming van mijn ouders hebben. Desondanks voelden wij ons zeer volwassen.

Alex weet zich nog precies te herinneren wat voor jurkje ik die dag droeg. Meer problemen heeft hij met zich herinneren wat we zojuist besproken hebben ...

Onmiddellijk na de eerste lentedag werden we getrakteerd op een echte mooie voorjaarsdag.

De tuin smeekte om een beetje aandacht en die heb ik hem van harte gegeven. Ontroerd door het ontluikende groen maar ook door de bollen die al een aantal weken geleden fier hun pracht aan ons toonden. Toen ik ze vorige herfst in de grond verstopte, heb ik me afgevraagd of ik ze samen met Alex zou kunnen bewonderen. Na de zomer hebben we immers veel hindernissen moeten nemen waarbij ik regelmatig aan de bolletjes heb gedacht en getwijfeld heb of dat zou lukken. Ik was erg blij toen het eerste stoere sneeuwklokje zich toonde en nu we zelfs de tulpen zien bloeien, zijn we dankbaar.

Het sneeuwklokje is sinds jaar en dag mijn favoriet. Het frêle steeltje dat alle barre weersomstandigheden doorstaat, bijna tegen de grond gedrukt wordt bij zware storm en wind, verkleumd bij stevige vorst en toch telkens weer overeind komt en fier zijn kopje mee beweegt. Sommige mensen zijn als sneeuwklokjes ...

Alex zijn energie neemt af. Er zijn steeds vaker dagen dat hij haast alleen maar slaapt en alleen wakker is om medicijnen te nemen en iets te eten en te drinken. Maar als hij een goede dag heeft zit hij meteen vol plannen en wil hij er op uit. Deze uitjes stellen niet zo heel veel voor maar hij heeft er wel zin in. Net als de plannen die hij maakt. Dat biedt ons afleiding maar tegelijkertijd maakt het me droevig. Gelukkig is de gene over de rolstoel wat minder geworden. Wilde hij eerst niet in de buurt in de rolstoel naar buiten, dat gevoel is overboord gezet. Zo kunnen we wandelingetjes maken naar het kaasboertje en naar het stembureau zonder dat alles in- en uitgeklapt hoeft te worden.