Hoogwerker ...

Hadden we de Paasdagen overleefd, bleek de vermoeidheid toch een voorbode te zijn van nog meer zwakte. In de nacht van dinsdag op woensdag was Alex 's nachts kortademig. Ik wekte hem om hem wat rechter op te krijgen. Daarbij gleed hij op de grond en was niet meer in staat om overeind te komen. Wat we ook probeerden, het lukte niet. In de vroege ochtend heb ik hulptroepen ingeroepen. Toen we Alex in een stoel hadden gesjord, bleek dat hij zodanig verzwakt was dat hij zijn bovenlijf niet eens meer overeind kon houden. Bovendien voelde ik dat hij koorts had. Thermometer gezocht en gevonden en zonder leesbril getemperd. Het was duidelijk geen verhoging maar koorts. Vervolgens de dokter gebeld.

Onze huisarts kwam binnen 10 minuten maar vond na het doen van controles, waarbij bleek dat hij inderdaad bijna 40 graden koorts had en een hartslag van 160 en een zuurstofgehalte van 86, dat Alex opgenomen moest worden. De ambulance kwam en telefonisch werd vast de overdracht geregeld met de VU. Het ambulanceteam was er ook in no-time. Wat zijn dat toch een fantastische mensen. Voor mij verdienen zij allemaal een lintje (niets over gehoord vandaag, helaas) Zij hebben vast een infuus ingebracht maar hadden al snel door dat het niet zou lukken om Alex veilig naar beneden te krijgen. Zelfs met een daartoe bestemde vacuümzak zou het niet lukken, dus moest de brandweer komen.

Binnen de kortste keren liepen hier in huis maar liefst 8 brandweermannen rond. Alle opties om Alex veilig in de ambulance te kijken werden onderzocht terwijl zij ondertussen alle doorgangen vrij maakten. Schilderijen en spiegels van de wanden, deuren werden eruit gehaald om uiteindelijk te besluiten dat Alex met een hoogwerker vanuit onze slaapkamer via het balkon van de buren naar beneden getakeld zou worden. Van een geparkeerde auto die in de weg stond werd via de Rijksdienst wegverkeer de eigenaar opgespoord, zodat die de auto kon verwijderen. Daarna met sirene naar het ziekenhuis waar Alex al werd opgewacht. Net als onze huisarts, vreesden we het ergste.

Opnieuw controles uitgevoerd en röntgenfoto's gemaakt. Gedacht werd aan een longontsteking maar op de röntgenfoto was dat niet echt duidelijk waarneembaar. Vervolgens werden allerhande bloed-, urine- en sputumkweekjes afgenomen. Aangezien de uitslagen daarvan wel op zich zouden laten wachten werd alvast besloten een breedspectrum antibioticum in het infuus te hangen en de dosis dexa te verdubbelen (?!!) Op de spoedopname werd een bed voor hem klaargemaakt.

De afspraak bij dokter Bahce kwam uiteraard te vervallen. Omdat Alex volledig van de wereld was, leek het mij zinloos om zijn telefoon achter te laten. We hadden zodoende ook geen contact meer met elkaar. De volgende morgen kwam ik vroeg op bezoek en werd ik verrast door Alex die op een stoel naar zijn bed zat! Later die ochtend werd hij overgebracht naar de longafdeling. In de loop van de dag knapte hij zo goed op dat de afspraak op de pijnpoli gewoon door kon gaan en de pijnblokkade is aangebracht.

Nu hij zo goed reageerde op de medicijnen vond de longarts dat hij wel weer naar huis mocht.

De transferverpleegkundige werd ingeschakeld en was vanmorgen paraat om te inventariseren wat nodig is om naar huis te kunnen gaan. Dat was in elk geval een bed en volgens de verpleging ook thuiszorg. Dat bed is (bravo) vandaag nog geregeld en staat in de huiskamer. We willen natuurlijk niet dat een eventuele opname weer door de brandweer begeleid moet worden. Helaas is Alex nog steeds erg zwak in zijn benen. Hij slaapt niet meer voortdurend maar hij kan niet zelfstandig opstaan uit een stoel of enkele stappen lopen.

Het bed is dus echt noodzakelijk net als thuiszorg. Maar thuiszorg zijn mensen en die zijn niet in die mate voorradig zoals bedden dus daar moeten we nog even op wachten.

Het was fijn om weer samen thuis te komen maar het bed in de woonkamer is haast nog pregnanter dan een roze olifant ...